Mijn persoonlijke ervaring met het leven met chronische pijn.

Pijn: het is iets wat dagelijks waar ik dagelijks mee moet leven.
Het is voor gezonde mensen niet voor te stellen hoe het is om altijd op ieder moment van de dag pijn te hebben.
Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed.
Ik heb het al 4 jaar achtereen, zonder een dag pijnvrij te zijn, dus het is voor mij niet meer voor te stellen hoe het is om eens een dagje geen pijn te hebben.( hoewel ik vroeger wel pijnvrije peroides heb gehad..)

Ik denk dat het was begonnen een jaar of 10 geleden: een peesonsteking in mijn linkerschouder. Ik werkte toen nog met peuters en dat gaf een hoop belemmering aangezien ik niet mocht tillen ermee. Dat ging weer over en het stak ergens anders in mijn gewrichten de kop weer op: pols, voet, heup en de schouder speelde ook af en toe weer op.
4 jaar geleden, had ik 2x achter elkaar goed griep gehad en sindsdien is de pijn en de vermoeidheid niet meer weggeweest.
Dat werd de vloer bij de huisarts platlopen, want die klachten verdwenen niet en er mee werken werd ook steeds zwaarder. (werkte inmiddels met schoolkinderen)
Van alles geprobeert, maar de pijn en vermoeidheidsklachten verdwenen niet helaas..
uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een reumatoloog en die stelde de diagnose fybromyalgie vast met de boodschap dat er niks aan gedaan kon worden en dat ik er mee moest leren leven :-(
Dat was geen fijne boodschap en ik ging nog steeds achteruit, mijn werk heb ik daardoor moeten opgeven, omdat het uiteindelijk niet meer ging.

Ik moest me aan aanpassen aan een leven op een rustgiger niveau, wat niet altijd leuk is als iedereen in mijn omgeving wel werk heeft en ikzelf dat niet meer kon doen.. En dan dagelijks er mee geconfronteerd te worden door altijd aanwezige pijn en vermoeidheid die er iedere dag is. En zien dat mensen van mijn leeftijd in mijn omgeving wel alles uit het leven halen en midden in de maatschappij staan. Ik liep tegen het feit aan dat sommige mensen het niet serieus namen en zeiden dat ik me niet moest aanstellen en daar kon ik wel eens erg kwaad over worden, wat wisten die er vanaf om dagelijks pijn te hebben en zo moe te zijn als een hond?
En dan altijd jezelf moeten verdedigen omdat je zelf wel weet: er is wat niet goed met mij tegenover o.a instanties. Daar tegen een dikke muur aanlopen omdat ze het niet willen erkennen/geloven en er geen rekening mee willen houden.

Pijn: het is altijd bij mij als een beste vriend, maar eigenlijk is het mijn vijand omdat het mij belemmerd in het doen van dagelijkse dingen. Dingen zoals het gewone huishouden. Stofzuigen doet veel pijn in rug en heupen, bukken doet zeer, dus wat gaan uitsoppen gaat niet zonder pijn en daarna even op de bank moeten liggen om bij te komen.
Gelukkig heb ik een man die heel veel in het huishouden doet wat de zware klusjes betreft. Daar ben ik heel erg blij mee.
Het liefste zou ik willen dat mijn gezondheid terug kwam en dat ik weer alles kan doen wat een gezonde vrouw van mijn leeftijd ook kan, maar dat is iets waar ik niet meer op hoop...

Waar ik nu bezig mee ben is om proberen met de pijn te leven en het te leren accepteren.
Juist gaan kijken wat ik juist wel nog kan doen.
Dat is heel moeilijk en dat zal denk ik nog wel even duren..
Helemaal accepteren zal ik denk ik niet doen: Dat de pijn en niet te vergeten de vermoeidheid nu eenmaal een onderdeel van mijn leven zijn.
En dat ik er altijd rekening mee zal moeten houden in de dingen die ik dagelijks doe.
Maar er mee leren leven kan ik hopelijk wel in de toekomst...

geschreven door: Angelique